Heiligendagen in Mei

1 Mei: H. Jozef, de arbeider De herdenking van de Heilige Jozef als patroon van de arbeid, ingesteld in 1955 door paus Pius XII, herinnert aan de waarde van de menselijke inspanning voor het dagelijks bestaan.

Gebed: God, Gij hebt de mens geschapen en de arbeid tot wet van zijn leven gemaakt. Wij vragen dat wij, naar het voorbeeld van de heilige Jozef, mogen beantwoorden aan uw opdracht en loon naar werk ontvangen.

Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U en de Heilige Geest leeft en heerst, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

2 Mei: H. Athanasius, bisschop en kerkleraar Athanasius werd in 295 te Alexandrië geboren. Samen met bisschop Alexander van die stad nam hij deel aan het concilie van Nicea. Nadat hij hem was opgevolgd, kreeg hij veel te verduren van de zijde van de Arianen, met wie hij de strijd had aangebonden. Meermalen werd hij verbannen. Zijn geschriften getuigen van zijn zorg voor het behoud van het ware geloof, dat hij op uitstekende wijze verklaarde en verdedigde. Hij stierf in 373.

3 Mei: HH. Filippus en Jakobus, apostelen (feest)Filippus, te Betsaïda geboren, was leerling van Johannes de Doper alvorens Christus te ontmoeten en Hem te volgen.

Jakobus, neef van de Heer, is bekend als de leider van de christengemeente van Jeruzalem. Hij is de schrijver van één van de apostolische brieven en bekeerde vele Joden tot het christelijk geloof. Zijn moeitevol leven werd in het jaar 62 met de marteldood bekroond.

God, vandaag gedenken wij de heilige apostelen Filippus en Jakobus. op hun gebed vertrouwen wij en vragen U dat wij met hen delen in het lijden en de verrijzenis van Uw Zoon, en eens zullen zien zoals Gij ziet. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

4 Mei, H. Florianus van Lorch: variant van Florentius, Latijn florens: ‘bloeiend of bekoorlijk in aanzien’. Respectievelijk Flora, godin van de bloemen en de lente. Eind april had men het feest Floralia. Flora was oorspronkelijk het Sabijnse equivalent van Ceres. Ze was meer dan de godin van de bloemen, haar naam bezit de gehele betekenis van de Indo-Germaanse wortel bhle / bhlo: bloeien.  Lorch; larik.

Kort voor de geboorte van Christus hadden de Romeinen het Alpenland veroverd. Meer dan 500 jaar heerste hier hun geest en wapens. Het land was met grote straten doortrokken en overal verstond men het Latijn. Deze beide zaken bevorderden het christendom. Vooral in de provincie Noricum, het gebied tussen Inn en Wienerwald, daar horen we al gauw van een christelijke gemeente.

In de derde eeuw werd in Cetium bij een gelovig ouderpaar een zoon geboren die met de doop de naam van Florian ontving. De knaap groeide op in vroomheid en gelovigheid en de Heer had schik in hem. Eenmaal kwam Florian, een kind nog, voorbij een brandend huis. Vol ijver hielp hij bij het reddingswerk van de volwassenen door in zijn kleine emmer vlijtig water in de vlammen te storten. Al gauw verspreidde zich de roep dat het vuur verminderd was doordat de kleine bij het blussen geholpen zou hebben. De christenen schreven dit wonder aan zijn vroomheid toe, vele heidenen lieten zich overtuigen dat hier een Sterke naast de Zwakke gestaan had. De opgroeiende Florian trad in Romeinse dienst. Hij werd eerst soldaat. In de omgeving van het huidige St. Polten was hij al een soort aanvoerder. In die tijd regeerde in Lauriacum Aquilinus als stadhouder van Noricum. In 303 brak er weer een christenvervolging uit en Aquilinus wilde zijn trouw bewijzen. Hij vond 40 heimelijke aanhangers van de gehate leer en liet ze gevangen nemen. Mogelijk waren onder die mensen die zijn legioenkameraden, hij wou ze niet in de steek laten. De gedachte leek hem ondraaglijk dat zij sterven moesten terwijl hij, die zelf dagelijks zulke ‘vergrijpen’ begaan had als zij, mogelijk straffeloos voorbij ging. Zijn lot zou hen mogelijk sterken. Florian bekende in Lauriacum (Lorch) openlijk zijn geloof. Het duurde dan ook niet lang of hij werd gegrepen en voor de stadhouder gebracht. De rechter stelde hem voor om Christus openlijk af te zweren en aan de Goden te offeren. Dan zouden de andere gevangenen zeker zijn voorbeeld volgen en zou hij zijn eigen maar ook hun leven kunnen redden. Maar hij volhardde. Niet zijn leven maar zijn ziel had hij aan God gegeven en deze trouw wilde hij niet breken. Hij bleef dan ook zijn geloof trouw als de folterknecht zijn schouder doorstak. Daarop sprak de rechter het oordeel, Florian zou met een molensteen in de Enns geworpen worden. Dit werd gelijk voltrokken. De soldaat echter die hem de stoot in de vloed gaf werd ter plaatse met blindheid geslagen.

God hield van zijn martelaars. Golven droegen de dode op de klippen. Een adelaar zweefde daarboven en beschutte het lichaam met zijn vleugels net zolang totdat Florians vrome weduwe Valeria verscheen en haar getoond had waar ze het lichaam kon vinden. De godsdienstige vrouw verborg hem eerst onder beukenloof en kwam daarna met haar ossenwagen om het lichaam naar een andere plaats te brengen. Ze wist dat ze hiermee haar eigen leven in gevaar bracht, maar betrachtte het werk der barmhartigheid, de dode zou een waardige rustplaats hebben. God zelf zou de plaats bepalen waar ze het graf zou moeten maken. Valeria liet haar dieren lopen. Plotseling bleven ze staan en waren niet meer te bewegen om verder te gaan. Dan wist ze dat de heilige zijn rustplaats gevonden had. Al gauw verscheen boven het graf een klooster waarna het stift St. Florian zich ontwikkelde in 304, het grote Augustijnenklooster bij Linz. Later werd zijn gebeente overgebracht naar Rome en bij dat van Stephanus en Laurentius ter aarde besteld. Toen Casimir, koning van Polen, en Gedron, bisschop van Krakau, in 1183 de paus om relikwieën verzochten zond deze enige overblijfselen van de heilige Florianus waarna die de beschermheilige van Polen werd.

Hij wordt vooral vereerd in Oostenrijk en Polen, is daar de landspatroon, en in Beieren. Naast vele voorstellingen over zijn dood zie je Florian als jonge, ridderlijke geklede Romeinse soldaat die uit een kan water op een brandend huis giet. Zijn persoonlijke attributen zijn de molensteen, zwaard en kan. Bierbrouwers, brandweerlui en zeepzieders stellen zich onder zijn bescherming. Het volk vraagt hem om hulp bij hoogwater en stormschade, tegen vuur, oorlogsgevaar en droogte. Dat laatste omdat de ossen die zijn lijk vervoerden op een bepaald moment stil hielden van de dorst, toen ontsprong er voor hen een bron..

4 / 5 Mei, H. Godehard (Gotthard): Germaans god: ‘god’, hard: ‘sterk of stevig’, dus ongeveer, sterk als een god.

Godehard is geboren in 960 te Reichersdorf bij Niederaltaich als zoon van een bediende en hoofd van het stift Niederaltaich waar hij zijn studie volgde. Hij leerde verder drie jaar in het gevolg van aartsbisschop Friedrich von Salzburg. Op een Italiaanse reis maakte hij zich vertrouwd met politiek en kunst. Na zijn terugkeer in 990 werd hij monnik en al gauw daarna prior en schoolrector. In 993 ontving hij de priesterwijding en werkte sinds 996 als abt van Niederaltaich en tegelijk van Hersfeld en Tegernsee. In 1022 werd hij door Hendrik II naar Hildesheim geroepen en werd daar op 2 december door Aribo van Mainz tot de 14de bisschop gewijd. Als bisschop leidde hij geen gemakkelijk leven, maar hij was door zijn vriendelijkheid, vrolijkheid en eenvoud zeer populair. Hij liet tal van kerken bouwen en wijdde er een 30 in en bevorderde het onderwijs. Overleden op 5 Mei 1038 in Hildesheim. Innocentius II sprak hem op 29-10-1131 heilig.

Met het kleine kruisje omhooggestoken in de lucht, plaatst hij zich tussen de twee woedende tieners die op het punt staan elkaar met stenen te lijf te gaan. Nou niet bepaald een erg veilige plek. "Kijk naar dit kruis voor je begint te vechten en zeg: 'Jezus Christus was onschuldig en Hij stierf terwijl Hij zijn moordenaars vergaf. Ik ben een zondaar, en ik ga Hem pijn doen door mijn vijanden niet te vergeven.' Daarna kun je gaan vechten - en gooi je eerste steen op mij!" De twee aangesproken jongens begrijpen de boodschap en druipen af. Wijze woorden van een groot leermeester, zou je zeggen. Maar nee, dit zijn de woorden en daden van de dertienjarige Dominicus Savio, een bijzondere leerling van Don Bosco.

Dominicus Savio ziet op 2 april 1842 in het Italiaanse Riva di Chieri het levenslicht als tweede spruit van de in totaal tien kinderen die smid Carlo en kleermaakster Brigitta Savio mogen ontvangen. Dominicus is een heel gewoon jochie, maar met een buitengewone liefde voor O.L. Heer. Wanneer hij vier is, vindt zijn moeder hem weggedoken in een hoekje. Met zijn handjes gevouwen en hoofdje gebogen, is hij diep verzonken in gebed: hij kent alle gebeden al uit zijn hoofd! Dit beeld zal nog vaak voorkomen, want Dominicus kan zo in gebed opgaan, dat hij tijd en plaats volledig vergeet. Al op vijfjarige leeftijd is de goedlachse Dominicus misdienaar, terwijl hij pas zijn Eerste Communie kan doen als hij zeven is. Meer informatie...

7 Mei: H. Flavia Domitilla de Jongere; martelares met Eufrosuna & Theodora; Terracina, Italië; † 2e eeuw.

Feest 7 & 12 Mei

Ze was van hoge Romeinse afkomst uit de familie der Flavii, een kleindochter van keizer Vespasianus (69-79) en echtgenote van Sint Titus Flavius Clemens. Haar moeder had dezelfde naam als zij. Omdat zij weigerde een heidense man te trouwen, werd zij verbannen en uiteindelijk met haar zoogzusters Eufrosuna en Theodora net zo lang gefolterd tot zij aan de gevolgen ervan overleed.

Volgens oude Romeinse liturgische boeken was zij eigenares van een stuk grond aan de Via Ardeatina, waaronder zich de grote catacomben van Domitilla bevinden en waar Sint Nereus en Achilleus werden begraven.

Zij wordt beschouwd als de moeder van de heilige Plautilla.

Waarschijnlijk worden hier twee personen met elkaar geïdentificeerd, die dezelfde naam droegen.

Pachomius van Tabennisi (ook de Grote, de Oudere, van Pabau of van Tabenne), Egypte; woestijnvader; † 347.

Feest 6 & 9 (koptische kerk) † 14 & 15 (benedictijnen) Mei.

Pachomius werd rond het jaar 287 geboren in het plaatsje Esneh (nu: Isna aan de Nijl) in het zuiden van Egypte als kind van een heidense boerenfamilie. Zijn naam betekent 'valk' in de Egyptische taal of 'adelaar' in het koptisch. Na de verplichte militaire dienst bekeerde hij zich tot het christendom en ging ongeveer vaaf het jaar 308 in de leer bij Palemon, een monnik die op zijn eentje een zeer streng en sober leven leidde ten dienste van God. Zulke mensen worden anachoreten of eremieten genoemd.

Van 320 tot 325 bouwde hij bij Tabennisi niet ver van Thebe aan de Nijl een klooster dat hij met muren omgaf. Daar bracht hij al de monniken die tot dan toe elk op hun eentje hadden gewoond, bijeen tot een vorm van gemeenschapsleven. Hij schreef er ook een regel voor. Aldus werd Pachomius de grondlegger van het verschijnsel kloostergemeenschap.  Meer informatie...

Pater Damiaan De Veuster is afkomstig uit Ninde, een gehucht van het dorp Tremelo in de streek ten noorden van Rotselaar. Hij werd er geboren op 3 januari 1840 en kreeg bij de doop de naam Jozef. Zijn vader, Frans, was landbouwer en de inkomsten werden verder aangevuld door wat verdiend kon worden met een bescheiden graanhandel.

Voor meer informatie ...

Nu werkte hij als missionaris op het platteland van Hawaï tussen arme boeren. Dat kende hij nog van thuis. Hoewel hij moeite had met de taal, aardde hij goed bij zijn mensen met zijn vierkante, stugge boerenkarakter. Hier kwam hij voor het eerst in aanraking met de verwoestende ziekte melaatsheid, waarvoor geen geneesmiddel bestond en die op Hawaï snel om zich heen greep. De regering besloot dan ook al die mensen bijeen te brengen en in quarantaine te plaatsen op het afgelegen eiland Molokaï. Toen de bisschop vroeg of er paters waren die daar voor enige tijd wilden werken, boden zich er vier aan. Damiaan werd aangewezen om er als eerste heen te gaan. Al wat hij meenam was zijn brevier.

Vanaf 10 mei 1873 deelde hij het leven van de melaatsen. Onder uiterst moeilijke omstandigheden probeerde hij aan deze vergeten groep mensen de troost en hoop van het evangelie te brengen. Intussen had hij de aandacht van de wereldpers op zich gevestigd. Van overal stroomden giften toe. Na enige tijd liet hij de bisschop weten dat hij wilde blijven: zijn plaats was onder de melaatsen. Daar wilde God hem hebben.

Met zijn mensen, die door de buitenwereld waren afgeschreven, probeerde hij een menswaardig bestaan op te bouwen. Naast het geestelijk dienstwerk van het toedienen van de sacramenten, godsdienstles geven, zieken bezoeken enzovoort, zorgde hij ook voor de organisatie van materiële en maatschappelijke voorzieningen. Zo legde hij een eerbiedig kerkhof aan, richtte een schamel ziekenhuisje in, droeg zorg voor scholing en onderwijs, en stelde zelfs een heuse fanfare samen. Soms kwamen er medebroeders of zusters om hem te helpen. Daar was hij met zijn rechtlijnig karakter bepaald niet goed in. Ook met zijn kloosteroversten lag hij herhaaldelijk overhoop. Drie jaar voor zijn dood gaf hij aan waar hij zijn kracht vandaan haalde; hij schreef: “Zonder de aanwezigheid van onze goddelijke Meester in mijn kleine kapel zou ik nooit mijn lot aan dat van de melaatsen van Molokaï voor altijd kunnen verbinden.”

In 1876 groeide bij hem het vermoeden dat hijzelf was aangetast door de melaatsheid. Gaandeweg openbaarde zich inderdaad de ziekte ook bij hem en deed zijn verwoestende werk. Na een verblijf van bijna zestien jaar stierf hij temidden van zijn mensen op 15 april 1889, nog geen vijftig jaar oud. De dag daarop werd hij begraven op het door hem zelf aangelegde kerkhof.

Hij is geboren te Laconi op 17 december 1701 als kind uit een arm boerengezin op Sardinië en groeide op te midden van de harde plattelandsarmoede. Op zijn 17e werd hij ernstig ziek werd en beloofde om franciscaan te worden indien hij zou genezen. Toen hij genezen was overtuigde zijn vader hem om nog te wachten. Toen hij op zijn 20ste ternauwernood aan de dood ontsnapte aan een paard dat hem wou vertrappen, beschouwde hij dit als een teken van God en volgde nu onmiddellijk zijn roeping. Hij trad als lekenbroeder in het klooster der Kapucijnen van Sint-Benedictus op Buoncammino in Cagliari en legde zijn geloften af in 1722. Hij werkte 15 jaar als afvalwever en vervolgens 40 jaar als lid van een groep die voedsel en geld bedelde voor de monniken. De mens begrepen snel dat zijn ook iets terugkregen van broeder Ignatius door de zieken en eenzamen te troosten en de straatkinderen te koesteren. Hij herstelde de vrede tussen vijanden, bekeerde de zondaars en gaf de mensen raad bij hun zorgen. De mensen zagen dat Ignatius de woning van een rijke woekeraar oversloeg; het was een man die nooit een schuld kwijtschold en die smalend deed toen Ignatius voorbijging. De heilige keerde echter terug met een grote zak voedsel, maar toe hij zak leegde drupte er bloed uit. Dit is het bloed van de armen, zei Ignatius stil. Daarom is de reden waarom ik nooit iets vraag in dit huis. Hij zou wonderen verricht hebben en kon de toekomst voorspellen. Is overleden te Cagliari op 11 Mei 1781).

Ignatius werd in 1940 zaligverklaard door paus Pius XII. De heiligverklaring door paus Pius XII volgde in 1951.

Hij wordt met een kaal hoofd en lange baard afgebeeld in het bruine habijt van de orde. Over zijn schouder hangt een bedelzak. Soms zie je hem met Maria gezeten op een wolk die aan hem verschijnt. Wordt aangeroepen door zwangere vrouwen.

De 3 IJsheiligen, 11 Mei Mamertus, 12 Mei St. Pancratius, 13 Mei Sint Servatius en 14 Mei St. Bonifatius.

Of de eerste of de laatste mist.

Ze heten ijsheiligen omdat op die tijd een merkwaardige daling van de temperatuur plaatsvindt ten gevolge van een koude stroom in de Atlantische oceaan. Dit wordt ook wel haagdoornkoude genoemd omdat die dan gewoonlijk bloeit.

Men zaait in naam van de drie ijsheiligen, Bonifatius, Pancras en Servaas op 11-12 en 13 Mei, want dat zijn drie lange mannen geweest en dan wordt het gewas hoog.

12 Mei Pancraas, Servaas en Bonifaas, zij geven vorst en ijs helaas! Volgens anderen zijn het de drie Gestrenge Heren, zoals ze ook wel genoemd worden. De depressie is van korte duur, ‘strenge heren regeren niet lang’.

Geen rijmken na Servatius, geen vloksken na Bonifatius. Of:

Is met Servaas geen rijm te zien, dan zal Bonifatius geen sneeuw ons bien.

Servaas moet verlopen zijn, voor nachtvorst goed en wel verdwijn. Ook

Voor Sint Servaas is men niet behoed voor nachtelijke vorst. Ook

Voor nachtvorst zijt gij niet beschermd totdat Servatius zich ontfermt. Ook:

Voor Servatius geen zomer, na Servatius geen vorst.

Sint Servatius, de grote bisschop van Maastricht, op wiens graf men nooit sneeuw zag.

Na 13 Mei valt er geen sneeuw meer.   De jasmijn heet om deze reden St. Servaasbloem.

Nereus en Achilles diende in het keizerlijk leger alvorens zich bij het zien van de moed van de veroordeelde christenen, te bekeren. Deze overgang moesten zij met de dood bekopen, waarschijnlijk ten tijde van Diocletianus. Boven hun graf aan de Via Ardeatina (buiten Rome) is later ter ere van hen een basiliek opgericht.

Heer, op deze dag gedenken wij de heilige Nereus en Achilles, die tot in de marteldood moedig voor hun geloof zijn opgekomen. Doe ons ervaren dat zij voor ons ten beste spreken en wij met hen verbonden zijn. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U en de Heilige Geest leeft en heerst, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Pancratius stierf als martelaar te Rome, waarschijnlijk tijdens de vervolging onder Diocletianus. Boven zijn graf aan de Via Aurelia is door paus Symmachus een basiliek gebouwd.

God, met vreugde gedenken wij vandaag de heilige Pancratius, die voor het geloof als martelaar gestorven is. Wij vragen dat Uw kerk naar zijn voorbeeld trouw blijft in haar toewijding en standvastigheid in het geloof. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Eerste verschijning van de Heilige Maagd Maria in Fatima 

Op 13 Mei 1917 is dan de eerste verschijning van O.L. Vrouw. 

De zieners waren aan het spelen en bouwden een muurtje, toen zij plotseling een bliksem zagen. 

Zij dachten dat er een onweer op komst was en dreven de kudde schapen bijeen, om naar huis te gaan.

Weer zagen zij de bliksem en kort daarop zagen zij boven een steeneik, een Dame geheel in het wit en stralender dan de Zon. Zij stonden zo dichtbij, dat zij binnen dit Licht stonden. 

De mooie Dame zei: "Wees niet bang, Ik doe jullie geen kwaad". 

Lucia vroeg: "waar komt U vandaan?" "Ik kom van de Hemel" 

"En wat wilt U van mij?" Het is steeds Lucia die in naam van de drie spreekt. 

De H. Maagd antwoordde: "Ik kom jullie vragen, dat jullie achtereenvolgend, 

zes maanden telkens op de dertiende, op hetzelfde uur hier terugkomen. 

Dan zal Ik zeggen wie Ik ben en wat Ik wil. 

Daarna zal Ik nog een zevende keer hier terugkomen". 

"Kom ik ook in de Hemel?" "Jawel!" "En Jacinta?" "Ook".

"En Francisco?" "Ook, maar hij moet dan eerst nog veel rozenhoedjes bidden". 

Dan vroeg Lucia naar twee Meisjes, die kort geleden gestorven waren, de een 16 de ander 20 jaar oud en zij vroeg, of die al in de Hemel waren.

De eerste wel, de tweede niet. Zo was de eerste kennismaking, toen ging Maria over op Haar onderwerp.

Willen jullie je aan God aanbieden om al het lijden te verdragen, dat Hij jullie zal zenden om daardoor eerherstel te brengen, voor de zonden waardoor Hij beledigd wordt en als een verzoek tot bekering van de zondaars?" 

"Ja, dat willen wij!" "Jullie zullen dus veel te lijden krijgen, maar de genade van God zal jullie sterkte zijn!" Toen Zij de woorden: de genade van God zei, opende Zij Haar handen. 

Uit Haar handen kwam zo'n sterk Licht, dat diep in ons drong, tot in de diepste diepte van onze ziel, zo liet Zij ons onszelf in God zien, die dit Licht was. 

Wij zagen onszelf duidelijker dan in de beste spiegel; aldus Lucia.

Door een innerlijke drang, die ons meegedeeld werd, vielen wij op de 

knieën en herhaalden: "0, Allerheiligste Drie-eenheid, ik aanbid U; mijn God, mijn God, ik bemin U in het Allerheiligste Sacrament". Na enkele ogenblikken zei 0.L. Vrouw:

"Bid dagelijks de rozenkrans, om de vrede voor de wereld en het einde van de oorlog te verkrijgen!" Hierna verdween Zij langzaam in het Oosten.

Mattias werd door de apostelen in de plaats van Judas gekozen om getuige te worden van de verrijzenis van de Heer. Zo werd hij (in de tijd tussen Christus' hemelvaart en het Pinksterfeest) aan de groep van de elf apostelen toegevoegd.

De apostel Mattias, ook wel Matthias, was een Schriftgeleerde die door loting aan de elf discipelen van Jezus Christus werd toegevoegd om de opengevallen plaats van de voormalige discipel Judas Iskariot na diens verraad en zelfmoord op te vullen (Handelingen van de Apostelen 1: 15-26). Volgens de overlevering stierf hij in circa 63 in Jeruzalem de marteldood door steniging

God, Gij hebt de heilige Mattias in de kring der apostelen opgenomen. Wij vragen dat ook wij onze vreugde vinden in de gemeenschap waartoe Gij ons geroepen hebt en dat wij onder Uw uitverkorenen worden gerekend. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U en de Heilige Geest leeft en heerst, God, door de eeuwen der eeuwen.  Amen.

15 Mei: Heilige landbouwer Isodorus - Feest 10 & 15 Mei & 25 oktober (Verenigde Staten).

15 Mei is de sterfdag van de Heilige Isidorus, de patroonheilige van de landbouw én van Swier.

Op die dag wordt wereldwijd zijn naamfeest gevierd. Sinds het jaar 2000 dus ook in Swier.

Isidorus (ook Odore of Sille [127]) van Madrid, (ook 'de Boer', 'de Boerenknecht', 'de Landbouwer' of 'de Landman'), Torrelaguna bij Madrid, Spanje; † 1130.

Isidorus was een eenvoudige boerenknecht. Hij was getrouwd met Maria de la Cabeza († 1200; feest 8 september), even eenvoudig en vroom als hijzelf, en later eveneens heilig verklaard.

Haar hoofd wordt vereerd in het klooster van Santa Maria de Rio Jarma; vandaar dat zij daar bekend staat onder de naam ‘Maria de la Cabeza’ (= Maria 'van het Hoofd').

Zijn heiligheid sprak zo tot de verbeelding van zijn tijdgenoten dat er over hem allerlei wonderlijke verhalen de ronde deden. Zijn baas wilde er nu wel eens het zijne van weten en ging op onderzoek uit. Hij had gehoord dat Isidorus zijn werk verwaarloosde omdat hij veel te veel tijd besteedde aan zijn gebeden.

Inderdaad trof hij hem biddend in een kerkje aan. Maar tegelijkertijd zag hij tot zijn stomme verwondering dat twee engelen in zijn plaats het land aan het ploegen waren achter een span blinkend witte paarden.

Isidorus gaf soms zoveel graan te vreten aan de vogels, dat het de spotlust opwekte van zijn medeknechten. Als hij zo doorging, kwam hij straks nog met lege balen bij de molenaar aan. Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleken de balen van Isidorus twee keer zoveel graan te bevatten als die van zijn collega's.

Eens was hij uitgenodigd op een boerenmaaltijd. Omdat hij te laat was, had men een portie voor hem apart gehouden. Maar hij had zoveel arme lieden meegebracht, dat er voor ieder nog niet één hele hap zou overschieten, als ze allemaal iets zouden krijgen. Toch stond Isidorus erop om te delen met de armen. En de overvolle schalen raakten niet leeg.

Hij ligt begraven in de San-Andreakerk te Madrid. Zijn verering nam een grote vlucht sinds koning Filips III van Spanje op Isidorus' voorspraak genas van een zeer ernstige ziekte.

Hij is patroon van de stad Madrid; ook van de boeren en tuinders. Bij grote droogte roept men zijn voorspraak in om regen.

Hij wordt afgebeeld als boer, met een hak of een spade; met een bundel vruchten of een korenschoof. Engelen ploegen achter een span witte paarden of ossen, terwijl Isidorus zich tot God heeft gewend (met een rozenkrans, gebedenboekje of alleen maar in zijn lichaamshouding).   Soms wordt ook zijn vrouw op deze dag gevierd.

16 Mei: Johannes Nepomuk; martelaar; † 1393.

(ook Nepomucenus, van Pomuk, Welfflin of Wolfflin)

Feest 16 Mei & 30 Mei (Britse bisdommen).

Johannes Nepomuk heette eigenlijk Welfflin of Wolfflin. Hij werd ergens tussen 1340 en 1350 geboren in het plaatsje Pomuk nabij Pilsen in de landstreek Bohemen. Zijn ouders moeten welvarende mensen geweest zijn, want ze lieten hun zoon studeren. Eerst bij de cisterciënzer monniken in het naburige klooster, vervolgens in Praag en nog weer later in Padua, waar zich een beroemde universiteit bevond.

Hij begon zijn loopbaan in 1380 als pastoor van de Sint-Gallusparochie in Praag en als moderator van de Duitse kooplieden in Neustadt. Al gauw vestigde hij de aandacht van de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders op zich. Hij werd aangesteld als predikant van de Teynkerk in de oude Praagse binnenstad. Hij was niet alleen een intelligent en wijs predikant, maar ook een bescheiden en diepgelovig mens. Stilaan steeg hij - zonder dat hij daar zelf ook maar enige activiteit voor ontplooide - hoe langer hoe hoger op de ladder van de kerkelijke posities. Zo werd hij tenslotte in 1387 aangesteld tot de belangrijkste vicaris van de bisschop in Praag. Hij preekte van nu af dan ook herhaaldelijk in de Domkerk waar van heinde en verre mensen naar toe stroomden om hem te kunnen horen.

17 Mei: Paschalis Baylon O.F.M. (Torrehermosa, Spanje, 16 mei 1540 - klooster Villarreal bij Valencia, 17 mei 1592) was een lekenbroeder in de orde van de franciscanen (discalceaten) en is een rooms-katholieke heilige.

Paschalis Baylon was als kind al zo arm dat hij als herder moest werken om in het onderhoud van zijn familie te voorzien. Hij leerde zichzelf lezen en schrijven. Op zijn zeventiende leerde hij de franciscanenorde kennen en was meteen heel enthousiast. Hij zegde zijn werk op en meldde zich bij de orde aan. Na een meerjarige proeftijd werd hij in 1564 als lekenbroeder in het klooster Monforte opgenomen. Paschalis werd gekenmerkt door een diepe deemoedigheid, een grote offervaardigheid en een diepe naastenliefde. Hij werkte in verschillende kloosters van zijn orde en besteedde met grote toewijding veel tijd aan de stille aanbidding in de kloosterkerk. Hij stierf op 17 mei 1592 in het klooster Villareal bij Valencia.

Bij het graf van Paschalis Baylon zouden zich talrijke wonderen hebben voorgedaan. Dit was reden voor zijn heiligverklaring. Paus Leo XIII verklaarde hem in het jaar 1897 tot patroon van alle eucharistische verenigingen en broederschappen. Daarnaast wordt Paschalis vereerd als patroon van herders en koks. De relieken van Paschalis gingen in 1936 verloren door een brand tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Schilderij van Paschalis Baylon door de 17e-eeuwse barokschilder Jerónimo Jacinto de Espinosa

Geboren in Toscane, werd Johannes tot bisschop van de kerk van Rome gekozen in 523. Als legaat van koning Theodorik werd hij naar keizer Justinus te Constantinopel gezonden. Ontevreden over het resultaat van zijn zending, liet Theodorik hem na zijn terugkeer gevangen zetten in Ravenna, waar hij in 526 stierf.

God, wij vieren de heilige paus en martelaar Johannes en gedenken hoe Gij hen beloont die zich aan U toevertrouwen. Wij vragen, dat Uw volk de heiligen in ere houdt en navolgt in hun standvastigheid. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

De H. Celestinus V, geboren als Pietro del Morrone (Isernia, 1215 – Fumone, 19 mei 1296) was paus gedurende zes maanden van het jaar 1294. In het Latijn luidt zijn naam Coelestinus of Caelestinus.

Celestinus was een uitzonderlijk en kortstondig Fremdkörper in het laat dertiende-eeuwse, door rijkdom en politieke en juridische belangenverstrengeling verscheurde pausdom. De monnik-kluizenaar Pietro del Morrone was ziener en behoorde tot een broederschap van kluizenaars die gelieerd was aan de radicale franciscanen die opkwamen tegen de rijkdom en wereldlijke macht van de Kerk. Hij aanvaardde het ambt op 5 juli 1294 op hoge leeftijd, en koos de naam Celestinus. Na twee jaar touwtrekken volgend op de dood van Nicolaas IV was er eindelijk een nieuwe paus.  Meer informatie ...

Bernardinus werd in 1380 te Massa Maritima in Toscane geboren. Nadat hij bij de minderbroeders was ingetreden en de priesterwijding had ontvangen, trok hij als volksprediker door geheel Italië en bracht velen tot inkeer. Hij verbreidde de devotie tot de heilige Naam van Jezus en maakte zich tevens zeer verdienstelijk door de bevordering van de studie en het onderricht in zijn orde en door het schrijven van theologische verhandelingen. Hij stierf te L'Aquila in het jaar 1444.

God, Gij hebt de heilige Bernardinus van Siena een bijzondere verering gegeven voor de Naam Jezus. Omwille van zijn werk en zijn gebed, vragen wij U: beziel ons altijd met de geest van Uw liefde. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

21 Mei: Constantijn de Grote verdient een aparte plek in de geschiedenis van Rome. Hij was de eerste christelijke keizer van Rome. Hij kwam echter niet zonder slag of stoot aan de macht. In 312 trok Constantijn Italië binnen om het op te nemen tegen Maxentius. De beslissende slag vond plaats bij de Ponte Milvio, een van de noordelijke bruggen over de Tiber.

Volgens een beroemd verhaal zou Constantijn de avond voor de veldslag een kruis aan de hemel hebben zien oplichten. Vanuit de hemel klonken tevens de woorden ‘In Hoc Signo Vinces’ – in dit teken zul je overwinnen. En zo geschiedde… Constantijn wist Maxentius te verslaan en werd een van de heersers over Rome, samen met Licinius.

Een jaar na deze beslissende veldslag vaardigde Constantijn een decreet uit waardoor het christendom voortaan een legale godsdienst was. Christenen konden dus niet meer worden vervolgd en hadden vanaf dat moment dezelfde rechten als aanhangers van andere godsdiensten. Gruwelijke taferelen als de kruisiging van christenen werden afgeschaft. In 325 zorgde Constantijn er bovendien voor dat de gladiatorspelen werden afgeschaft.  Meer informatie ...

Zij werd rond 1380 geboren in het Italiaanse plaatsje Roccaporena, vlakbij Spoleto. Als jong meisje droomde zij ervan in het klooster te gaan en haar leven toe te wijden aan de beschouwing van Christus die zoveel voor de mensen had geleden. Deze devotie tot de lijdende Christus was indertijd wijdverbreid. Maar haar ouders beschikten anders. Zij huwelijkten haar uit aan een ruwe man, Ferdinando Mancini, die zich weldra als een wrede echtgenoot ontpopte. Hij leed aan driftbuien en woedeaanvallen, waarvan met name zijn vrouw het slachtoffer werd. Rita kreeg dit alles praktisch vanaf de dag van haar huwelijk te verdragen en dat zou zo doorgaan gedurende al de achttien jaren van haar huwelijk.

De twee jongens die geboren werden, hadden het rauwe karakter van hun vader. Rita moet beseft hebben dat ook deze opgave een manier was om Christus na te volgen op de weg van zijn lijden. Ze bad veel en was een toonbeeld van eindeloos geduld. Op de lange duur leek dat ook tot haar man door te dringen: hij vroeg haar zelfs om vergiffenis en begon waarachtig een nieuw leven. Kort daarop werd hij door een oude vijand om het leven gebracht. Op de vlucht voor de gerechtsdienaren kwam de moordenaar ten einde raad bij haar zijn toevlucht zoeken. Zij ging op zijn smeekbeden in. Maar haar zoons hadden bloedwraak gezworen.

Volgens het verhaal zou zij verzucht hebben, dat God nog liever die twee tot zich zou nemen dan dat ze in hun opzet mochten slagen. Hoe dat ook, de jonge mannen stierven kort na elkaar. Zo lag uiteindelijk de weg voor Rita toch nog open om haar eerste liefde te volgen. Op dat moment moet ze rond de zeventwintig geweest zijn.

Na lang aandringen en herhaalde weigeringen kreeg ze in 1407 toestemming in te treden bij de augustinessen van het St-Maria-Magdalenaklooster (thans het naar haar genoemde St-Ritaklooster) te Cascia. Daar leidde zij een leven van boete en gebed; naar het schijnt stelde zij zich voortaan tevreden met water en brood. Ze zou zelfs wonderbare tekenen van verbondenheid met de lijdende Christus hebben ontvangen. Tijdens haar gebed zou een stekel van Christus' doornenkroon gesprongen zijn en haar in het voorhoofd hebben verwond. De resterende vijftien jaar van haar leven droeg ze daar inderdaad een litteken. Merkwaardigerwijs verdween het vanzelf, toen ze op bedevaart ging naar de paus. Maar op de terugweg kwam het weer terug.    Ze stierf op hoge leeftijd.

23 Mei: Girolamo Savonarola (Dienaar Gods) (1452-1498)

was een pater Dominicaan. Omwille van zijn prediking ondervond hij ernstige moeilijkheden, eerst vanwege zijn toehoorders, die hij mettertijd evenwel tot inkeer kon brengen en grotendeels van levenswandel deed veranderen, maar nadien onverwachts vanwege de paus. Dit bracht hem tot een tragisch einde : hij werd gefolterd, gehangen en eindigde op de brandstapel, om zijn as te kunnen werpen in de Arno, de stroom die Firenze bevloeit. Nogal gruwelijk, maar er was al een voorafgaand en gelijkaardig geval geweest met Jeanne d' Arc (1412-1431) voor wat de brandstapel betreft. Voor het overige komt er in het geval van pater Savonarola wel zijn houding tegenover Alexander VI bij kijken. Tenzij het andersom was ? Vandaar ook de ondertitel van dit artikel : een conflict met de paus

Savonarola geldt als omstreden figuur. Eigenlijk is het zo, dat over niet omstreden persoonlijkheden ook nog meningsverschillen bestaan, vooral omdat men doorgaans verder bouwt op schoolse kennis en secundaire bronnen, met name boeken of artikels over iemand. Een historicus daarentegen gaat niet deductief te werk op basis van eigen hersenspinsels in confrontatie met hetgeen anderen reeds schreven, maar wel inductief vanuit primaire bronnen : hij zoekt en verzamelt eigentijdse documenten, m.a.w. al dan niet geschreven bronnen uit de tijd van de persoon wiens leven hij bestudeert. Wanneer hij die gevonden en kritisch ontleed heeft, mag hij de rest achterwege laten voor zijn onderzoek, tenzij hij interesse heeft in de visie van anderen of een studie wil maken over hun omgang met de bronnen. Ook hoeft een gestaafd artikel niet noodzakelijk alles aan het licht te brengen. Anders zou het een lijvig boek kunnen worden. Deze bijdrage zal zich dan ook beperken tot een brede kijk op het leven en het werk van pater Savonarola vanuit een vraagstelling aangaande zijn conflict met paus Alexander VI, die trouwens een al even omstreden figuur was.

Amalia stierf in de tweede helft van de derde eeuw de marteldood  in Tavo in Galatië, een streek in  Centraal-Turkije. Volgens een passio verdroeg de jonge vrouw stoïcijns alle martelingen die haar werden aangedaan, terwijl zikj tot het einde toe resoluut en luid de naam van Christus  bleef uitroepen.

Zij wordt afgebeeld met een palmtak en soms met een lelie.

NAAM:  Amelia komt uit het Oost-Gotisch en betekend 'actief, energiek'.

25 Mei: H. Beda de Eerbiedwaardige, priester en kerkleraar (vrije gedachtenis)

Beda werd in 673 geboren op het grondgebied van het klooster van Wearmouth. Door de heilige Benedictus Biscop opgevoed, trad hij vervolgens in het klooster en werd later priester gewijd. Zijn leven was gevuld met doceren en schrijven. In zijn theologische en historische werken volgde hij de traditie van de Vaders en verklaarde hij de heilige schrift. Hij stierf in 735.

God, met Uw genade heeft de heilige Beda door zijn geleerdheid bijgedragen tot het aanzien van Uw kerk. Wij vragen dat zijn wijsheid ook ons ten goede komt en dat zijn heilig leven ons aanzet tot meer toewijding. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

In 1566 te Florence geboren, ontving Maria Magdalena de' Pazzi een godsdienstige opvoeding en trad vervolgens in bij de karmelietessen. Daar leidde zij een verborgen leven van gebed en zelfverloochening. Onophoudelijk bad zij voor de hervorming van de kerk en vol toewijding leidde zij haar medezusters op de weg naar hoger leven. Vele gunsten mocht zij van God ontvangen. Zij stierf in het jaar 1607.

God, altijd roept Gij mensen tot een volkomen overgave aan Uw dienst, zoals Maria de' Pazzi, die Gij begenadigd hebt met uitzonderlijke gaven. Geef dat ook wij ons onverdeeld aan U toewijden en in eigen leven ruimte scheppen voor het evangelie. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Hildebrand, die in 1073 het pausschap aanvaardde onder de naam Gregorius VII, werd rond het jaar 1028 in Toscane geboren. Te Rome opgevoed, werd hij vervolgens monnik en was hij de pausen van zijn tijd behulpzaam. Vele opdrachten met betrekking tot de hervorming van de kerk vervulde hij voor hen. Als paus bevorderde hij krachtig de verbetering van de kerkelijke toestanden. Hij stierf in 1085 te Salerno, waarheen hij was gevlucht onder bedreiging van zijn tegenstander, keizer Hendrik IV. 

Heer, wij gedenken vandaag de heilige Gregorius, die als paus geijverd heeft om onrecht te herstellen en de naastenliefde te doen beleven. Wij vragen U: geef aan Uw kerk moed om op te komen voor vrede en rechtvaardigheid. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Filippus Neri werd in 1515 te Florence geboren. Op latere leeftijd vertrok hij naar Rome en trok zich het lot aan van de jeugd aldaar. Zijn beleving van het evangelie beperkte zich echter niet hiertoe. In zijn bezorgdheid voor zieke armen richtte hij een vereniging op die zich met ziekenbezoek belastte. Priester gewijd in 1551, stichtte hij een oratorium waarin geestelijke lezing, zang en liefdewerken tot de religieuze opdracht behoorden. Filippus was een man van uitzonderlijke naastenliefde en evangelische eenvoud en diende God met grote blijmoedigheid. Hij stierf in 1595. 

God, Gij hebt de heilige Filippus Neri opgenomen in de gemeenschap van Uw heiligen. Laat ook ons ervaren hoe Uw liefde is uitgestort in onze harten door de Geest die in ons woont. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Augustinus werd in 597 door paus Gregarius de Grote uit het Sint Andreasklooster te Rome naar Engeland gezonden om er het evangelie te verkondigen. Gesteund door koning Ethelbert, bracht hij als bisschop van Canterbury velen tot het geloof. Verschillende bisdommen, met name in het koninkrijk Kent, danken hun ontstaan aan hem. Hij stierf rond het jaar 605, op 26 Mei.

God, Gij hebt de heilige Augustinus van Canterbury uitgezonden om het volk van Engeland te winnen voor het evangelie Wij vragen, dat zijn verkondiging van het geloof de hele kerk ten goede komt en vruchtbaar blijft. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

27 Mei: H. Augustinus van Canterbury osb, Engeland; bisschop; † 604.

Feest † 26 (anglicaanse kerk) & 27 & 28 mei & 13 september (te Canterbury: overbrenging van zijn relieken) & 10 november.

Tezamen met paus Gregorius I († 604; feest 3 september) draagt hij de eretitel Apostel van de Engelsen. Wanneer we voor het eerst van hem horen, is hij overste van van het Andreasklooster op de Caelische heuvel bij Rome. Meer informatie ...

28 Mei: H. Germanus (ook Germain) van Parijs, Frankrijk; bisschop; † 576.  -  Feest

(Niet te verwarren met zijn naamgenoot van Auxerre [† 448; feest 31 juli], naar wie o.m. het Parijse kerkje St-Germain-Auxerrois is genoemd).

Germanus was afkomstig uit de buurt van Autun. Daar was hij al op jeugdige leeftijd in een klooster getreden, dat onder leiding stond van de heilige bisschop van Autun, Agrippinus. Omdat Germanus een toonbeeld van kloosterlijke deugd bleek, werd hij tot abt gekozen van het klooster van Sint-Symforianus, aldaar. In die tijd schijnt hij een voorspellende droom gehad te hebben, waarin hem werd getoond, hoe een eerbiedwekkende grijsaard hem de sleutels van de stad Parijs aanbood, en hoe hij de bevrijder van de Parijzenaren zou worden.   Meer informatie ...

Historisch gesproken was hij de vijfde bisschop van Trier. Naar men aanneemt was hij rond 290 geboren in de plaats Silly (= het tegenwoordige Mouterre-Silly, niet ver van Poitiers); een broer van hem, Sint Maxentius, was bisschop van Poitiers († 353; feest 29 mei).

Hij was door Sint Agritius naar Trier gehaald, had van hem zijn opleiding gekregen, en na de lagere wijdingen ontvangen te hebben werd hij opgenomen in het college van priesters. Toen hij eens gedurende een nachtwake aan het bidden was in de St.-Euchariuskerk, kwam er een geestelijke naar hem toe, Quiriacus genaamd, die hem voorspelde dat hij de volgende bisschop van de stad zou worden. Naar men aanneemt volgde hij rond 13 augustus 332 zijn leermeester Sint Agritius op als bisschop van Trier; volgens anderen gebeurde dat in 329, 330 of in 333. Van hem wordt gezegd dat hij van het christendom de toon aangevende godsdienst maakte in de stad. Hij had veel strijd te leveren met de Arianen.  Meer informatie ...

30 Mei: H. Jeanne d' Arc - Maagd  Jeanne (ook Johanna, bijgenaamd La Pucelle) d' Arc (ook Darcia, van Orléans), Rouen, Frankrijk; mystica; † 1431. Feest 12 & 30 & 31 mei.

Zij werd geboren op 6 januari 1412 in het Franse plaatsje Domrémy (thans Domrémy-la-Pucelle, Lotharingen).

De naam Domrémy is een verbastering van Dom (= Dominus: latijn voor 'Heer') en Rémy (= Remigius, de patroonheilige van het gebied rond Reims).

Zij was herderinnetje in de tijd dat Frankrijk door de Engelsen bezet werd gehouden. Op zeventienjarige leeftijd hoorde zij stemmen. Zelf meende zij, dat ze van engelen afkomstig waren, maar de stemmen maakten zich bekend als Sint Margaretha van Antiochië en Sint Catharina van Alexandrië. Deze beide heilige vrouwen gaven haar de opdracht om als zieneres Frankrijk te bevrijden. Daartoe moest ze contact opnemen met de kroonprins van Frankrijk, Karel VII, en hem ertoe aansporen de Franse troon in bezit te nemen. Daar had hij recht op.  Meer informatie en foto's ...

Op deze laatste dag van de Meimaand gedenken wij niet uitsluitend Maria's liefdevolle bezorgdheid, maar vooral haar vreugde om het wondervolle dat God in haar heeft verricht en dat door Elisabeth wordt erkend met de woorden: "Gezegend is de vrucht van Uw schoot."

Als dochter van Sion, die door de profeet wordt uitgenodigd:" Jubel van vreugde, verheug U en wees blij, dochter van Jerusalem: de Heer is bij U als redder" (sef.3,14-15;vlg. Jes.12,6), vertegenwoordigt Maria de kerk op aarde, die de messiaanse vreugde kent van God's zegenrijke tegenwoordigheid te midden van Zijn volk. Evenals bij Maria, Elisabeth en Johannes de Doper is deze vreugde een gave van de heilige Geest die God's uitverkorenen vervult.

Almachtige eeuwige God, toen Gij had geopenbaard wat aan Elisabeth was geschied, is Maria in verwachting naar haar verwante toegegaan. Laat ook ons ingaan op elke ingeving die van U komt. Dan zullen wij met de Moeder Gods vol blijdschap belijden dat groot is wat Gij in ons bewerkt. Door onze Heer Jezus Christus Uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid met de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.